گه می‌فتد از این سو گه می‌فتد از آن سو     آن کس که مست گردد خود این بود نشانش                          

چشمش بلای مستان ما را از او مترسان     من مستم و نترسم از چوب شحنگانش                          

ای عشق الله الله سرمست شد شهنشــــــه     برجه بگیر زلفش درکش در این میانش                       

اندیشه‌ای که آید در دل ز یــــار گویــــد     جان بر سرش فشانم پرزر کنم دهانش                        

آن روی گلســـــتانش وان بلـــــبل بیانش     وان شیوه‌هاش یا رب تا با کیست آنش                          

این صورتش بهانه‌ست او نور آسمانست    بگذر ز نقش و صورت جانش خوشست جانش                     

به عصا شکاف دریا که تو موسی زمانی

                                  بدران قبای مه را که ز نور مصطفایی

بشکن سبوی خوبان که تو یوسف جمالی

                                  چو مسیح دم روان کن که تو نیز از آن هوایی

به صف اندرآی تنها که سفندیار وقتی

                                  در خیبر است برکن که علی مرتضایی

بستان ز دیو خاتم که تویی به جان سلیمان

                                  بشکن سپاه اختر که تو آفتاب رایی

چو خلیل رو در آتش که تو خالصی و دلخوش

                                  چو خضر خور آب حیوان که تو جوهر بقایی

بسکل ز بی‌اصولان مشنو فریب غولان

                                  که تو از شریف اصلی که تو از بلند جایی

تو به روح بی‌زوالی ز درونه باجمالی

                                   تو از آن ذوالجلالی تو ز پرتو خدایی

تو هنوز ناپدیدی ز جمال خود چه دیدی

                                   سحری چو آفتابی ز درون خود برآیی

تو چنین نهان دریغی که مهی به زیر میغی

                                   بدران تو میغ تن را که مهی و خوش لقایی

چو تو لعل کان ندارد چو تو جان جهان ندارد

                                   که جهان کاهش است این و تو جان جان فزایی

تو چو تیغ ذوالفقاری تن تو غلاف چوبین

                                   اگر این غلاف بشکست تو شکسته دل چرایی

تو چو باز پای بسته تن تو چو کنده بر پا

                                   تو به چنگ خویش باید که گره ز پا گشایی

چه خوش است زر خالص چو به آتش اندرآید

                                   چو کند درون آتش هنر و گهرنمایی

مگریز ای برادر تو ز شعله‌های آذر

                                   ز برای امتحان را چه شود اگر درآیی

به خدا تو را نسوزد رخ تو چو زر فروزد

                                   که خلیل زاده‌ای تو ز قدیم آشنایی

تو ز خاک سر برآور که درخت سربلندی

                                    تو بپر به قاف قربت که شریفتر همایی

ز غلاف خود برون آ که تو تیغ آبداری

                                    ز کمین کان برون آ که تو نقد بس روایی

در شهر یکی کس را هشیار نمی‌بینم

                                    هر یک بتر از دیگر شوریده و دیوانه

جانا به خرابات آ تا لذت جان بینی

                                    جان را چه خوشی باشد بی‌صحبت جانانه

هر گوشه یکی مستی دستی زده بر دستی

                                    و آن ساقی هر هستی با ساغر شاهانه

تو وقف خراباتی دخلت می و خرجت می

                                    زین وقف به هشیاران مسپار یکی دانه

ای لولی بربط زن تو مست تری یا من

                                    ای پیش چو تو مستی افسون من افسانه

از خانه برون رفتم مستیم به پیش آمد

                                     در هر نظرش مضمر صد گلشن و کاشانه

چون کشتی بی‌لنگر کژ می‌شد و مژ می‌شد

                                     وز حسرت او مرده صد عاقل و فرزانه

گفتم ز کجایی تو تسخر زد و گفت ای جان

                                     نیمیم ز ترکستان نیمیم ز فرغانه

نیمیم ز آب و گل نیمیم ز جان و دل

                                     نیمیم لب دریا نیمی همه دردانه

گفتم که رفیقی کن با من که منم خویشت

                                     گفتا که بنشناسم من خویش ز بیگانه

من بی‌دل و دستارم در خانه خمارم

                                     یک سینه سخن دارم هین شرح دهم یا نه

در حلقه لنگانی می‌باید لنگیدن

                                    این پند ننوشیدی از خواجه علیانه

سرمست چنان خوبی کی کم بود از چوبی

                                    برخاست فغان آخر از استن حنانه

شمس الحق تبریزی از خلق چه پرهیزی

                                    اکنون که درافکندی صد فتنه فتانه

-----------------------------------------------------------------